Το ερώτημα που πρέπει να απασχολεί πάντα έναν κυβερνήτη κράτους είναι
«Τι πολίτες θέλω και κατά συνέπεια τι κράτος θέλω;». Αν η απάντηση σε
αυτό το ερώτημα είναι «θέλω ένα κράτος το οποίο θα μοιάζει με τα
αναπτυγμένα κράτη» τότε οφείλει να εργαστεί σκληρά για να το πετύχει.
Οι
Έλληνες από αρχαιοτάτων χρόνων υπήρξαν φιλελεύθεροι όσον αφορά το
εμπόριο και την επιχειρηματικότητα. Αυτός ο φιλελευθερισμός τους ίσως
είναι η δεύτερη σημαντική αιτία την παρακμής των κλασικών χρόνων, η άλλη
είναι η μεγάλη μας ασθένεια, ο εμφύλιος( πελοποννησιακός πόλεμος ). Δεν
είναι τυχαίο ότι τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια του πελοποννησιακού
πολέμου πολλοί Έλληνες μετανάστευσαν όχι για να εργαστούν σε κάποια
αναπτυγμένη χώρα της εποχής, αλλά για να δημιουργήσουν τις δικές τους
αποικίες.
Πώς γίνεται όμως ένας τόσο οικονομικά φιλελεύθερος λαός να έχει μετατραπεί σε έναν τόσο οικονομικά συντηρητικό λαό; Ασφαλώς οι απαντήσεις μπορεί να είναι πολλές και διαφορετικές, όμως, όπως λέει και ο λαός το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Όταν λέμε κεφάλι ασφαλώς εννοούμε τις φιλελεύθερες κυβερνήσεις, αυτές ήταν υπεύθυνες να πείσουν το λαό πως μέσω των δικών τους ιδεών ( π.χ ανάπτυξη επιχειρηματικότητας, ενίσχυση της ιδιωτικής οικονομίας) μπορούσαν να αλλάξουν τη ζωή τους, αλλά και το κράτος. Ξέρετε, δεν ήταν δύσκολο, απλά δεν υπήρχε θέληση, ήταν λες και τα χρόνια πριν την κρίση ήμασταν στη χώρα των λωτοφάγων…
Πιστέψτε με, ο συντηρητισμός και ο φιλελευθερισμός δεν συγκρούονται σήμερα για πρώτη φορά. Οι αρχαίοι Αθηναίοι ήταν οι πρώτοι που ξεπέρασαν αυτή τη διαμάχη, όταν ο Θεμιστοκλής ως οραματιστής πρότεινε η Αθήνα να ξεκολλήσει από την αγροτική οικονομία και να βάλει λεφτά (δηλαδή ο λαός) για τη δημιουργία ισχυρού στόλου, βρήκε απέναντί του τη συντηρητική παράταξη της Αθήνας, όχι όμως μία τυχαία παράταξη, αλλά τον ίδιο τον Αριστείδη, ο οποίος επιθυμούσε την αγροτική οικονομία και όχι την πολυέξοδη πολιτική του Θεμιστοκλή που θα έπνιγε οικονομικά τους Αθηναίους. Τελικά στο Θεμιστοκλή οφείλουμε πολλά περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε…
Σήμερα είναι απαραίτητο να εστιάσουμε στο εκπαιδευτικό μας σύστημα και πιο συγκεκριμένα στο ωρολόγιο πρόγραμμα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Αν εξετάσουμε το πρόγραμμα σπουδών και στις τρεις τάξεις του γυμνασίου θα δούμε ότι μαθήματα σχετικά με την επιχειρηματικότητα απουσιάζουν. Στην Α΄ γυμνασίου εμφανίζεται το μάθημα Οικιακή Οικονομία ενώ στις άλλες δύο τάξεις είτε απουσιάζει είτε φαίνεται ως επιλογής. Ασφαλώς το μάθημα αυτό όπως και άλλα δεν εξετάζονται στο τέλος, με το «φόβο να μην κουραστούν τα παιδιά». Εξετάζοντας τώρα το ωρολόγιο πρόγραμμα του λυκείου θα διαπιστώσουμε πως και στις τρεις τάξεις του Λυκείου απουσιάζουν τα οικονομικά μαθήματα ή γενικότερα μαθήματα που σχετίζονται με την επιχειρηματικότητα. Υπάρχουν μόνο ως επιλογή κατεύθυνσης στη Γ’ Λυκείου, δηλαδή για ένα μικρό αριθμό μαθητών οι οποίοι καλούνται στη Γ΄ Λυκείου να κατανοήσουν τέτοιου είδους μαθήματα.
Αυτό που προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση είναι οι πολλές ώρες μαθημάτων σχετικά με την Κοινωνιολογία, αναλυτικότερα στην Α΄ Λυκείου Πολιτική Παιδεία τρεις ώρες, στη Β΄ Λυκείου Πολίτης και Δημοκρατία δύο ώρες και Βασικές Αρχές Κοινωνικών Επιστημών δύο ώρες( κατεύθυνση), τέλος στη Γ΄ Λυκείου μόνο στην κατεύθυνση εφτά ώρες Κοινωνιολογία. Η επιστήμη της Κοινωνιολογίας είναι μία πολύ σοβαρή επιστήμη, αναρωτιέμαι όμως αν χρειάζεται τόση Κοινωνιολογία. Μαθαίνουμε στα παιδιά μας τα δικαιώματά τους μέσω της κοινωνιολογίας, αλλά ταυτόχρονα τους στερούμε τη δυνατότητα του θάρρους μέσω του ρίσκου και έτσι στερούμε και την ανάπτυξη της χώρας από άξιους και ικανούς επιχειρηματίες. Δεν είναι απαραίτητο να γίνουμε όλοι επιχειρηματίες, αλλά να μπορούμε να σκεφτόμαστε σαν επιχειρηματίες.
Καταλήγοντας, χρήσιμο και αναγκαίο θα ήταν να υπάρχουν μαθήματα επιχειρηματικότητας σε όλες τις τάξεις της δευτεροβάθμιας, τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά και ασφαλώς να εξετάζονται στο τέλος. Μόνο στη Γ΄ Λυκείου να υπάρχει η διάκριση για το αν κάποιος θέλει να δώσει τα μαθήματα αυτά πανελλαδικώς ή όχι. Σίγουρα αυτή η μικρή αλλαγή στο ωρολόγιο πρόγραμμα Γυμνασίου- Λυκείου θα φέρει μία μεγαλύτερη αλλαγή. Στο ερώτημα, λοιπόν, που καλούμαστε να απαντήσουμε όλοι μας είναι «Τι κράτος θέλουμε;».
Κορώσης Γεώργιος
Career Coach
Οι
Έλληνες από αρχαιοτάτων χρόνων υπήρξαν φιλελεύθεροι όσον αφορά το
εμπόριο και την επιχειρηματικότητα. Αυτός ο φιλελευθερισμός τους ίσως
είναι η δεύτερη σημαντική αιτία την παρακμής των κλασικών χρόνων, η άλλη
είναι η μεγάλη μας ασθένεια, ο εμφύλιος( πελοποννησιακός πόλεμος ). Δεν
είναι τυχαίο ότι τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια του πελοποννησιακού
πολέμου πολλοί Έλληνες μετανάστευσαν όχι για να εργαστούν σε κάποια
αναπτυγμένη χώρα της εποχής, αλλά για να δημιουργήσουν τις δικές τους
αποικίες. Πώς γίνεται όμως ένας τόσο οικονομικά φιλελεύθερος λαός να έχει μετατραπεί σε έναν τόσο οικονομικά συντηρητικό λαό; Ασφαλώς οι απαντήσεις μπορεί να είναι πολλές και διαφορετικές, όμως, όπως λέει και ο λαός το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Όταν λέμε κεφάλι ασφαλώς εννοούμε τις φιλελεύθερες κυβερνήσεις, αυτές ήταν υπεύθυνες να πείσουν το λαό πως μέσω των δικών τους ιδεών ( π.χ ανάπτυξη επιχειρηματικότητας, ενίσχυση της ιδιωτικής οικονομίας) μπορούσαν να αλλάξουν τη ζωή τους, αλλά και το κράτος. Ξέρετε, δεν ήταν δύσκολο, απλά δεν υπήρχε θέληση, ήταν λες και τα χρόνια πριν την κρίση ήμασταν στη χώρα των λωτοφάγων…
Πιστέψτε με, ο συντηρητισμός και ο φιλελευθερισμός δεν συγκρούονται σήμερα για πρώτη φορά. Οι αρχαίοι Αθηναίοι ήταν οι πρώτοι που ξεπέρασαν αυτή τη διαμάχη, όταν ο Θεμιστοκλής ως οραματιστής πρότεινε η Αθήνα να ξεκολλήσει από την αγροτική οικονομία και να βάλει λεφτά (δηλαδή ο λαός) για τη δημιουργία ισχυρού στόλου, βρήκε απέναντί του τη συντηρητική παράταξη της Αθήνας, όχι όμως μία τυχαία παράταξη, αλλά τον ίδιο τον Αριστείδη, ο οποίος επιθυμούσε την αγροτική οικονομία και όχι την πολυέξοδη πολιτική του Θεμιστοκλή που θα έπνιγε οικονομικά τους Αθηναίους. Τελικά στο Θεμιστοκλή οφείλουμε πολλά περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε…
Σήμερα είναι απαραίτητο να εστιάσουμε στο εκπαιδευτικό μας σύστημα και πιο συγκεκριμένα στο ωρολόγιο πρόγραμμα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Αν εξετάσουμε το πρόγραμμα σπουδών και στις τρεις τάξεις του γυμνασίου θα δούμε ότι μαθήματα σχετικά με την επιχειρηματικότητα απουσιάζουν. Στην Α΄ γυμνασίου εμφανίζεται το μάθημα Οικιακή Οικονομία ενώ στις άλλες δύο τάξεις είτε απουσιάζει είτε φαίνεται ως επιλογής. Ασφαλώς το μάθημα αυτό όπως και άλλα δεν εξετάζονται στο τέλος, με το «φόβο να μην κουραστούν τα παιδιά». Εξετάζοντας τώρα το ωρολόγιο πρόγραμμα του λυκείου θα διαπιστώσουμε πως και στις τρεις τάξεις του Λυκείου απουσιάζουν τα οικονομικά μαθήματα ή γενικότερα μαθήματα που σχετίζονται με την επιχειρηματικότητα. Υπάρχουν μόνο ως επιλογή κατεύθυνσης στη Γ’ Λυκείου, δηλαδή για ένα μικρό αριθμό μαθητών οι οποίοι καλούνται στη Γ΄ Λυκείου να κατανοήσουν τέτοιου είδους μαθήματα.
Αυτό που προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση είναι οι πολλές ώρες μαθημάτων σχετικά με την Κοινωνιολογία, αναλυτικότερα στην Α΄ Λυκείου Πολιτική Παιδεία τρεις ώρες, στη Β΄ Λυκείου Πολίτης και Δημοκρατία δύο ώρες και Βασικές Αρχές Κοινωνικών Επιστημών δύο ώρες( κατεύθυνση), τέλος στη Γ΄ Λυκείου μόνο στην κατεύθυνση εφτά ώρες Κοινωνιολογία. Η επιστήμη της Κοινωνιολογίας είναι μία πολύ σοβαρή επιστήμη, αναρωτιέμαι όμως αν χρειάζεται τόση Κοινωνιολογία. Μαθαίνουμε στα παιδιά μας τα δικαιώματά τους μέσω της κοινωνιολογίας, αλλά ταυτόχρονα τους στερούμε τη δυνατότητα του θάρρους μέσω του ρίσκου και έτσι στερούμε και την ανάπτυξη της χώρας από άξιους και ικανούς επιχειρηματίες. Δεν είναι απαραίτητο να γίνουμε όλοι επιχειρηματίες, αλλά να μπορούμε να σκεφτόμαστε σαν επιχειρηματίες.
Καταλήγοντας, χρήσιμο και αναγκαίο θα ήταν να υπάρχουν μαθήματα επιχειρηματικότητας σε όλες τις τάξεις της δευτεροβάθμιας, τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά και ασφαλώς να εξετάζονται στο τέλος. Μόνο στη Γ΄ Λυκείου να υπάρχει η διάκριση για το αν κάποιος θέλει να δώσει τα μαθήματα αυτά πανελλαδικώς ή όχι. Σίγουρα αυτή η μικρή αλλαγή στο ωρολόγιο πρόγραμμα Γυμνασίου- Λυκείου θα φέρει μία μεγαλύτερη αλλαγή. Στο ερώτημα, λοιπόν, που καλούμαστε να απαντήσουμε όλοι μας είναι «Τι κράτος θέλουμε;».
Κορώσης Γεώργιος
Career Coach
