Η δύναμη της θετικής σκέψης

     Η επαγγελματική αναποφασιστικότητα σε εφήβους και ενήλικες δημιουργεί προβλήματα τόσο στην επαγγελματική όσο και την προσωπική τους εξέλιξη. Παράγοντες που επηρεάζουν την αναποφασιστικότητα είναι η έλλειψη πληροφόρησης, συναισθηματικοί και προσωπικοί παράγοντες καθώς και το περιβάλλον.

     Τόσο η πληροφόρηση όσο και το περιβάλλον είναι πολύ σημαντικοί παράγοντες για τη λήψη απόφασης, όμως, υπάρχουν άνθρωποι, ίσως αυτόφωτοι, που κατάφεραν να εξελιχθούν επαγγελματικά και προσωπικά ποντάροντας μόνο στα συναισθήματά τους, αγνοώντας τους άλλους δύο παράγοντες. Ένα συναίσθημα δημιουργείται από μία ενέργεια, μία πράξη, που κατευθύνονται προς το άτομο, το οποίο δρα αναλόγως. Πρόκειται δηλαδή για μία ψυχολογική αντίδραση του ατόμου σε αυτά τα ερεθίσματα.

     Τα συναισθήματα μπορεί να είναι είτε θετικά είτε αρνητικά, όμως, αυτά που εξελίσσουν τη σκέψη μας και μας βοηθούν να αντεπεξέλθουμε σε κάθε είδους δυσκολία είναι τα θετικά. Τα αναποφάσιστα άτομα συγκεντρώνουν χαμηλά έως μηδενικά ποσοστά θετικών συναισθημάτων με αποτέλεσμα να παραμένουν αδρανή. Η κατάσταση αυτή θα μπορούσε να αλλάξει μέσα από την καλλιέργεια θετικών συναισθημάτων όπως είναι η ελπίδα, το θάρρος, η αισιοδοξία, το νόημα για τη ζωή καθώς και ο οραματισμός για το μέλλον.

     Τα άτομα που παρουσιάζουν υψηλά επίπεδα ελπίδας φαίνονται πιο προσαρμοστικά στις εξελίξεις( προσωπικές-επαγγελματικές),  επινοούν νέα κίνητρα και έχουν αυτογνωσία. Αρκετοί όμως ισχυρίζονται πως όταν εμφανίζεται το αίσθημα του φόβου, τότε εμφανίζεται το θάρρος. Το θάρρος ταυτίζεται με την επιμονή, την αντοχή, την πίστη, παράγοντες δηλαδή που κινητοποιούν το άτομο προς την επίτευξη του στόχου. Η αισιοδοξία επίσης ενεργοποιεί τα άτομα καθώς τα γεμίζει με την πεποίθηση πως ό,τι και να γίνει θα τα καταφέρουν. Το νόημα συνδέεται με το στόχο του ατόμου και το κάνει να καταλάβει τη σημαντικότητά του, ενώ τέλος ο οραματισμός για το μέλλον δημιουργεί πετυχημένα άτομα καθώς αυτά εστιάζουν στο ρίσκο και μέσω αυτού αποκτούν αυτογνωσία και αυτοεκτίμηση.

     Τα συναισθήματα λοιπόν επηρεάζουν τη συμπεριφορά μας και κατά συνέπεια τον τρόπο λήψης απόφασης. Αν καταφέρουμε να σκεφτόμαστε θετικά, τότε θα αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας και ακόμη και μέσα από ένα αρνητικό γεγονός θα μπορούμε να βγάζουμε κάτι θετικό, «ουδέν κακόν αμιγές καλού».

Κορώσης Γεώργιος
Career Coach

Προσωπική και επαγγελματική ευτυχία, άρρηκτα συνδεδεμένες

     Πολύ συχνά ακούμε εργαζόμενους, σε διάφορους τομείς και βαθμίδες, να διαμαρτύρονται για το «σύστημα». Το «σύστημα» είναι αυτό που δεν τους αφήνει να εξελιχθούν, ενώ συνήθως αυτοί οι εργαζόμενοι είναι οι λιγότερο αποδοτικοί, καθώς παρουσιάζουν συμπτώματα επαγγελματικής εξουθένωσης.
     Το πρόβλημα όμως δεν είναι ότι φταίει το «σύστημα», αλλά ότι οι ίδιοι δεν βλέπουν μέσα τους και δυστυχώς επιρρίπτουν τις ευθύνες αλλού. Το γεγονός αυτό, ότι δεν βλέπουν μέσα τους, φέρνει στο προσκήνιο μία παθητική στάση γεμάτη απελπισία και αδυναμία, προσωπική και κατά συνέπεια επαγγελματική.
     Μερικές προτάσεις για προσωπική και επαγγελματική αλλαγή είναι οι παρακάτω:
1.     Επανακαθορίστε τους στόχους σας, δείτε αν είναι ρεαλιστικοί.
2.     Αποκτήστε ενδιαφέροντα πέρα από τη δουλειά σας.
3.     Προσέχετε την υγεία σας( ύπνος, άσκηση, διατροφή, διαλογισμός).
4.     Αναπτύξτε τις διαπροσωπικές σας σχέσεις, οι οποίες θα είναι αμοιβαίες, θα δίνετε και θα παίρνετε.
5.     Αποδεχθείτε τον εαυτό σας.
6.     Συνεργαστείτε με τους συναδέλφους σας, αν χρειαστεί αλλάξτε, για ένα διάστημα, καθήκοντα.  
7.     Κάνετε τη δουλειά σας πιο ενδιαφέρουσα.
     Συνοψίζοντας, για να μπορούμε να είμαστε επαγγελματικά ευτυχείς, απαιτείται προσωπική αλλαγή, η οποία θα έρθει μόνο εάν κάνουμε βουτιά μέσα μας. Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι κατά πόσο είμαστε έτοιμοι γι’ αυτήν την αλλαγή.

Κορώσης Γεώργιος
Career Coach

Stop itchy feet

     Τα τελευταία χρόνια η ανάπτυξη της επαγγελματικής συμβουλευτικής σε διάφορους οργανισμούς κρίνεται απαραίτητη, καθώς παρατηρείται μετακίνηση εργαζομένων από έναν οργανισμό , σε έναν άλλο και μάλιστα ανταγωνιστικό.
     Ποιοι είναι οι λόγοι που οδηγούν σε αυτήν τη μετακίνηση εργαζομένων; Αρχικά οι εργαζόμενοι αυτοί ισχυρίζονται πως οι εργοδότες δεν τους δίνουν τη δυνατότητα προαγωγής, ενώ απουσιάζει κάθε προσπάθεια για ανάπτυξη, εξέλιξη και κατάρτιση. Ποιοι είναι , λοιπόν, οι εργαζόμενοι που θα αποχωρήσουν πιο εύκολα από την εργασία τους;
     Σίγουρα η μετακίνηση μπορεί να πραγματοποιηθεί από όλες τις βαθμίδες του κάθε οργανισμού, αυτή όμως που θα βλάψει, θα είναι αυτή του «ταλαντούχου» εργαζόμενου, ο οποίος θα γνωρίζει τον εαυτό του και τις δυνατότητές του, θα γνωρίζει την αξία του στην αγορά εργασίας και με ισχυρή αυτοπεποίθηση θα αναζητήσει τις καλύτερες εργασιακές συνθήκες.
     Από την άλλη μεριά οι εργοδότες βιώνοντας ένα σύγχρονο και ανταγωνιστικό περιβάλλον λαμβάνουν υπόψη τους όλες αυτές τις παραμέτρους, για να μπορούν να αντεπεξέλθουν στο διαρκή ανταγωνισμό. Πιο συγκεκριμένα εκπαιδεύουν, μετεκπαιδεύουν και γενικότερα στηρίζουν με κάθε τρόπο το προσωπικό τους. Ωστόσο υπάρχουν και κάποια μηνύματα, κατανοητά και ξεκάθαρα, τα οποία αφορούν μία συνεργασία:
1.     Για όσο καιρό συνεργαστούμε θα εξελιχθείτε και θα προοδεύσετε.
2.     Θέλουμε να γνωρίζουμε τις ικανότητες των ανθρώπων μας και να μπορούμε να τις αξιοποιούμε με τον καλύτερο τρόπο.
3.     Θα μετακινείστε στην εργασία σας και θα αναλαμβάνεται νέα καθήκοντα.
4.     Η επαγγελματική σας σταδιοδρομία είναι πολύ σημαντική και γι’ αυτό θα συμπράξουμε.
     Μέσω των μηνυμάτων αυτών επιτυγχάνονται σημαντικές αλλαγές, οι οποίες αναστέλλουν το itchy feet( φαγούρα στα πόδια ή σε ελεύθερη απόδοση αυτοί που θέλουν να φύγουν), καθώς ο εργαζόμενος δεσμεύεται σε ένα περιβάλλον ανταγωνιστικό που τον βοηθάει να εξελίσσεται διαρκώς, ενώ και ο οργανισμός αποφεύγει το κόστος των προσλήψεων, αλλά το πιο σημαντικό, διατηρεί στο δυναμικό του τους «ταλαντούχους» εργαζόμενους.
     Επιλογικά, το  itchy feet συνέβαινε, συμβαίνει και θα εξακολουθεί να συμβαίνει. Οι εργοδότες το γνωρίζουν, εκσυγχρονίζονται και προσπαθούν να αντεπεξέλθουν σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον. Σήμερα περισσότερο από ποτέ η επαγγελματική συμβουλευτική είναι απαραίτητη για τους οργανισμούς.

Κορώσης Γεώργιος
Career Coach

Όραμα –Στόχος –Ηγεσία

    

Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως το όραμα απαντάει στο ερώτημα «πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου, την εταιρεία σου, το ανθρώπινο δυναμικό που διαχειρίζεσαι σε δέκα χρόνια από σήμερα;». Το όραμα κινητοποιεί τους στόχους, ατομικούς και συλλογικούς, και δίνει νόημα στη ζωή. Για την επίτευξη των στόχων και τα συνέπεια του οράματος απαιτείται ορθή καθοδήγηση, δηλαδή, ηγεσία.
     Το 1832 μ. Χ η Ελλάδα γίνεται αναγνωρισμένο κράτος με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου. Μία μικρή, φτωχή, ολιγάνθρωπη και με απαρχαιωμένες παραγωγικές δομές χώρα, τα σύνορα της οποίας ήταν η γραμμή Αμβρακικού –Παγασητικού, ενώ από τα νησιά του Αιγαίου είχε τις Κυκλάδες και τις Βόρειες Σποράδες. Τα επόμενα ενενήντα χρόνια η Ελλάδα θα υλοποιήσει το όραμά της και θα γίνει η Ελλάδα των δύο Ηπείρων και των πέντε θαλασσών, έστω κι αν δεν κράτησε πολύ.
     Τι είναι όμως αυτό που έκανε την Ελλάδα να υλοποιήσει το όραμά της; Τι είναι αυτό που πρέπει να γίνει για να υλοποιήσουμε το δικό μας όραμα; Αρχικά η Ελλάδα απέκτησε ΣΥΝΟΧΗ, ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ και έτσι το 1844, δώδεκα χρόνια μετά την ίδρυσή της, διατυπώνεται για πρώτη φορά, από τον Ιωάννη Κωλέττη, το όραμα της Μεγάλης Ιδέας! Το όραμα πλέον είχε διατυπωθεί με σαφήνεια και έμενε τώρα να δουν πώς θα υλοποιηθεί. Όταν ,λοιπόν, μπορέσουμε να σκεφτούμε, να φανταστούμε το πώς θα είμαστε σε δέκα χρόνια από τώρα, θα μένει να σκεφτούμε το πώς θα το καταφέρουμε, δηλαδή, να αναγνωρίσουμε τους στόχους μας και να προσηλωθούμε σε αυτούς.
     Αν οι Έλληνες το 1844 έβλεπαν ως πρώτο στόχο τη Μικρά Ασία, δηλαδή, έναν ΜΑΚΡΙΝΟ και ασφαλώς ΑΝΕΦΙΚΤΟ ΣΤΟΧΟ, αν και επιθυμητό, θα ήταν καταδικασμένοι σε αποτυχία πριν ακόμη ξεκινήσουν. Οι στόχοι που έθεσαν οι Έλληνες ήταν ΠΡΩΤΑ οι ΕΦΙΚΤΟΙ ΣΤΟΧΟΙ, δηλαδή, πρώτα οι κοντινές περιοχές, π.χ η Θεσσαλία. Το γεγονός ότι ήταν κοντινοί και εφικτοί επ’ ουδενί δεν σημαίνει ότι ήταν και εύκολοι. Επομένως, για την υλοποίηση του οράματος χρειάζεται αρχικά η επίτευξη μικρών και ρεαλιστικών στόχων.
     Ασφαλώς μέσα σε ενενήντα χρόνια που υλοποιήθηκε το όραμα της Μεγάλης Ιδέας δεν εξελίχθηκαν όλα ομαλά! Συνοπτικά αναφέρουμε: 1893 χρεοκοπία Ελλάδος, 1897 ατυχής – ντροπιαστικός ελληνοτουρκικός πόλεμος, 1909 Κίνημα στο Γουδί, 1912-1913 Βαλκανικοί πόλεμοι, 1916 Εθνικός Διχασμός, 1919 υλοποίηση οράματος! Παρατηρούμε, δηλαδή, πώς κατάφεραν οι Έλληνες να υλοποιήσουν το όραμά τους περνώντας κυριολεκτικά δια πυρός και σιδήρου.
     Για την υλοποίηση του οράματος προέχει η επίτευξη των στόχων και για να επιτευχθούν οι στόχοι χρειάζεται ορθή καθοδήγηση, δηλαδή, ηγεσία. Ο ρόλος του καθοδηγητή είναι πολύ σημαντικός, διότι πρέπει αρχικά να καθοδηγεί και όχι να καθοδηγείται.  Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να είναι αυταρχικός, αλλά το αντίθετο. Ο καθοδηγητής θα πρέπει να εμπνέει εμπιστοσύνη, να είναι βαθύς γνώστης του αντικειμένου του, να γνωρίζει πολύ καλά –προσωπικά  το ανθρώπινο δυναμικό που διαχειρίζεται, να έχει επίγνωση των δυνατοτήτων και των αδυναμιών, τόσο των δικών του όσο και των ανθρώπων που συνεργάζεται, να το ενθαρρύνει, να το εμπιστεύεται και να το αποδέχεται. Τέλος είναι σημαντικό να είναι πάντα διαθέσιμος και να ακούει προσεκτικά. Η σχέση όμως καθοδηγητή – καθοδηγούμενου είναι χρήσιμο να είναι συνεργατική, αλλά και διακριτή. Δικαιώματα και υποχρεώσεις έχουν και οι δύο, ενώ είναι απαραίτητο να υπάρχει διαρκής υπενθύμισή τους, εάν επιθυμούν να υλοποιηθεί το όραμα.
     Οι Έλληνες στη διάρκεια των ενενήντα ετών είχαν πολλές και διαφορετικές ηγεσίες, οι οποίες εναλλάσσονταν συχνά στην εξουσία και άλλες ήταν λιγότερο ικανές και άλλες περισσότερο ικανές.  Όλες πάσχιζαν για το ίδιο όραμα, όμως, με διαφορετική προσέγγιση και αντίληψη και πολλές φορές βέβαια με ολέθριες επιπτώσεις, όπως το 1897 με τον ατυχή – ντροπιαστικό ελληνοτουρκικό πόλεμο ή το 1922 με τον ξεριζωμό των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.
    Επιλογικά, η υλοποίηση του οράματος προϋποθέτει την επίτευξη των στόχων μέσω της ορθής καθοδήγησης. Πρόκειται δηλαδή για μία αλυσίδα με τρεις κρίκους, όραμα, στόχοι, ηγεσία! Όταν κατανοήσουμε το όραμά μας, όπως οι Έλληνες το 1844 μ.Χ, πρέπει να αναγνωρίσουμε τους στόχους μας και να κινηθούμε προς επίτευξη αυτών των ρεαλιστικών στόχων. Για να γίνει αυτό, όμως, χρειάζεται ορθή ηγεσία, η οποία να μπορεί να βλέπει τους καθοδηγούμενους στην ολότητά τους, ως ανθρώπινα όντα, που έχουν δυνατότητες και αδυναμίες και που χρειάζονται ενθάρρυνση και όχι αποθάρρυνση.

Κορώσης Γεώργιος
Career Coach

Στρατιωτικά Λύκεια

    Κάθε χρόνο εκατοντάδες μαθητές εισέρχονται στις στρατιωτικές σχολές, μέσω των Πανελλαδικών εξετάσεων. Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι αν οι Πανελλαδικές είναι ο πλέον κατάλληλος τρόπος εισαγωγής στις ένοπλες δυνάμεις. Οι απόψεις και οι γνώμες είναι πολλές και αντικρουόμενες, με επιχειρήματα τόσο υπέρ όσο και κατά του υπάρχοντος συστήματος.
    Αρκετοί ισχυρίζονται πως χρήσιμο θα ήταν να δημιουργηθούν και στην Ελλάδα στρατιωτικά σχολεία και πιο συγκεκριμένα Στρατιωτικά Λύκεια, δημόσια και ιδιωτικά. Στην περίπτωση αυτή τα σχολεία θα είναι σύγχρονα οικοτροφεία, στα οποία οι μαθητές θα έχουν το ίδιο πρόγραμμα σπουδών με τα υπόλοιπα Λύκεια της Ελλάδας και ασφαλώς θα μπορούν να συμμετέχουν στις Πανελλαδικές εξετάσεις για όλες τις σχολές.
    Ωστόσο για να γίνει κάποιος στρατιωτικός( Στρατός ξηράς, Ναυτικό, Αεροπορία) θα πρέπει να έχει αποφοιτήσει μόνο από τα Στρατιωτικά Λύκεια. Η διάκριση σε αξιωματικούς και υπαξιωματικούς θα γίνεται με πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα τα οποία όμως θα αφορούν και τις ένοπλες δυνάμεις, σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο. Σε κάθε περίπτωση, όμως, που κάποιος μαθητής αποφασίσει να διακόψει και να αλλάξει σχολικό περιβάλλον θα μπορεί να το κάνει με τα κριτήρια που ισχύουν και σήμερα.
     Τα οφέλη από τη δημιουργία Στρατιωτικών Λυκείων θα είναι πολλαπλά. Καταρχάς οι ένοπλες δυνάμεις  θα έχουν στελέχη τα οποία από μικρή ηλικία θα εκπαιδεύονται σε κάτι το οποίο αγαπούν και κατά συνέπεια ο βαθμός της μαχητικότητας θα είναι σε πολύ υψηλότερο επίπεδο. Επίσης η συμμετοχή ιδιωτών - αν όχι ύπαρξη καθαρά ιδιωτικών στρατιωτικών Λυκείων, τότε μία σύμπραξη δημοσίου και ιδιωτικού τομέα -  θα δημιουργήσει ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον για ένα καλύτερο Λύκειο, με καλύτερους σπουδαστές, καλύτερες εγκαταστάσεις και εν τέλει καλύτερες ένοπλες δυνάμεις. Αναντίρρητα θα δημιουργηθούν εκατοντάδες θέσεις εργασίας για εκπαιδευτικούς, στρατιωτικούς εκπαιδευτές και πολλές ακόμη ειδικότητες.
     Η δημιουργία Στρατιωτικών Λυκείων συζητείται αρκετά τα τελευταία χρόνια, παραμένοντας ωστόσο σε ένα θεωρητικό πλαίσιο. Σίγουρα δεν είναι μία εύκολη υπόθεση και χρειάζεται αρκετή συζήτηση και μελέτη, αλλά και ο Γόρδιος Δεσμός δεν λυνόταν…

Κορώσης Γεώργιος
Career Coach

Stepping stones

    

«Πρέπει να βρω την ιδανική δουλειά», «πρέπει η επόμενη δουλειά να είναι αυτή που μου ταιριάζει», οι επαγγελματικοί σύμβουλοι οφείλουν να ελέγξουν αυτήν την αίσθηση του επείγοντος που φέρνουν οι άνθρωποι στη συμβουλευτική διαδικασία.
     Έφηβοι, νέοι, άνεργοι, εργαζόμενοι αναζητούν την ιδανική δουλειά και αυτός πιστεύουν πως είναι ο ρόλος του επαγγελματικού συμβούλου, δηλαδή, να τους βρει την ιδανική δουλειά. Αρχικά ο σύμβουλος οφείλει να αναδείξει τις δυνατότητες των συμβουλευόμενων, ώστε να αντιληφθούν τους ρεαλιστικούς στόχους.
     Επίσης προτείνεται η μέθοδος stepping stones, δηλαδή, πριν αναλάβεις μία δουλειά, πριν παρατήσεις την δουλειά που ήδη έχεις, εργάσου εθελοντικά στην δουλειά που επιθυμείς. Για παράδειγμα εάν είσαι υπάλληλος σε μία εταιρεία και επιθυμείς να ανοίξεις ένα εστιατόριο, εργάσου εθελοντικά σε ένα εστιατόριο της περιοχής που σε ενδιαφέρει να ανοίξεις το δικό σου εστιατόριο.
     Μερικά ακόμη παραδείγματα, αν είσαι εκπαιδευτικός και επιθυμείς να δημιουργήσεις το δικό σου εκπαιδευτικό οργανισμό, εργάσου εθελοντικά στη διοίκηση ενός εκπαιδευτικού οργανισμού ή μπορείς να συμμετέχεις ως μικρομέτοχος. Επίσης αν είσαι έφηβος και σε ενδιαφέρει να σπουδάσεις νηπιαγωγός, εργάσου το καλοκαίρι εθελοντικά σε παιδικό σταθμό, σε κατασκήνωση ή ακόμη ακόμη κάνοντας babysitting  σε παιδιά συγγενή σου.

 Κορώσης Γεώργιος
Career Coach

Η εξέλιξη των Αστυνομικών

     Είναι κοινά παραδεκτό πως οι σχολές των σωμάτων ασφαλείας είναι οι πλέον περιζήτητες, καθώς εξασφαλίζουν άμεση επαγγελματική αποκατάσταση. Κάθε χρόνο εκατοντάδες μαθητές δηλώνουν, στο μηχανογραφικό τους δελτίο, τις σχολές της Αστυνομίας, της Πυροσβεστικής και από φέτος του Λιμενικού. Ασφαλώς για τις σχολές αυτές όλοι λίγο πολύ γνωρίζουν τα κριτήρια εισδοχής, ωστόσο συνομιλώντας με πολλούς υποψηφίους διαπιστώνεται η παντελής άγνοια στα θέματα της εξέλιξής τους.
      Το άρθρο επικεντρώνεται στις σχολές της Ελληνικής Αστυνομίας, αλλά αντίστοιχα ισχύουν και στα υπόλοιπα σώματα ασφαλείας. Αρχικά οι σπουδές στην αστυφυλάκων διαρκούν πέντε εξάμηνα και οι απόφοιτοι φέρουν τον τίτλο του Αστυφύλακα- Ανακριτικού Υπαλλήλου. Τρία χρόνια μετά την αποφοίτησή τους έχουν τη δυνατότητα , μέσω εσωτερικών προαγωγικών εξετάσεων, να προαχθούν σε Αρχιφύλακες. Πέντε χρόνια αργότερα προάγονται στο βαθμό του Ανθυπαστυνόμου. Ένας απόφοιτος της σχολής αστυφυλάκων μπορεί να εξελιχθεί μέχρι τον βαθμό του Αστυνόμου Α’, σε αντίθεση με έναν απόφοιτο της σχολής Αξιωματικών που φέρει ως πρώτο βαθμό του Υπαστυνόμου Β’ και μπορεί να εξελιχθεί μέχρι το βαθμό του Αντιστράτηγου.
      Εκατοντάδες αστυνομικοί κάθε χρόνο, απόφοιτοι κυρίως της αστυφυλάκων, δίνουν πανελλαδικές με στόχο την απόκτηση ενός πτυχίου των ΑΕΙ ή ΤΕΙ. Ένας από τους πολλούς λόγους που συμβαίνει αυτό είναι διότι επιθυμούν να ανέλθουν βαθμολογικά και να εξελιχθούν ταχύτερα, καθώς από το βαθμό του Αρχιφύλακα μπορούν σε 2ή 3 χρόνια να γίνουν Ανθυπαστυνόμοι και όχι σε πέντε όπως προβλέπεται. Το ερώτημα που τίθεται πολλές φορές « από αστυφυλάκων πώς αλλιώς γίνεσαι ( ταχύτερα δηλαδή) Υπαστυνόμος Β’ ;» έχει μία και μόνο απάντηση « μέσω μαθητικών πανελλαδικών εξετάσεων!».
      Η άποψη που ακολουθεί διαμορφώνεται έπειτα από συζητήσεις με στελέχη της Ελληνικής Αστυνομίας( χαμηλόβαθμα και υψηλόβαθμα). Το σύστημα για τους χαμηλόβαθμους φαίνεται πως τους αδικεί, αλλά αδικεί και την αποτελεσματικότητα της Ελληνικής Αστυνομίας. Ξεκάθαρο είναι πως η Ελληνική Αστυνομία αποτελεί μία από τις πιο οργανωμένες και αποτελεσματικές Αστυνομίες του κόσμου, ωστόσο πολλοί θεωρούν ότι μπορεί να προσφέρει ακόμη περισσότερα, αν γίνουν κάποιες σημαντικές αλλαγές ως προς την βαθμολογική εξέλιξη των στελεχών.
      Η πιο ενδιαφέρουσα άποψη – γνώμη που κατατέθηκε ήταν η κατάργηση, από τις μαθητικές πανελλαδικές εξετάσεις , της σχολής των Αξιωματικών. Ασφαλώς η σχολή θα συνεχίσει να υπάρχει, αλλά για να γίνει κάποιος αξιωματικός θα δίνει εσωτερικές εξετάσεις και όχι Βιολογία, Χημεία, Μαθηματικά, Κοινωνιολογία, Λατινικά εφόσον αυτά θα έχουν δοθεί για να γίνει Αστυφύλακας. Ποια θα είναι λοιπόν η εξέλιξη φαίνεται παρακάτω. Πανελλαδικές για εισδοχή στην Αστυφυλάκων η οποία θα διαρκεί 2 χρόνια, 3 χρόνια μετά εξετάσεις για Αρχιφύλακας και σε 4 χρόνια Ανθυπαστυνόμος χωρίς εξετάσεις. Ύστερα από 3 χρόνια με εξετάσεις Υπαστυνόμος Β΄ και 4 χρόνια μετά χωρίς εξετάσεις Υπαστυνόμος Α΄ και σε 4 χρόνια ακόμη, χωρίς εξετάσεις, Αστυνόμος Β΄ και σε 2 χρόνια με εξετάσεις Αστυνόμος Α . Στο βαθμό του Αστυνόμου Α΄ θα είναι για 3 χρόνια και έπειτα, χωρίς εξετάσεις, Υποδιευθυντής και 3 χρόνια μετά, χωρίς εξετάσεις, Διευθυντής. Όταν περάσουν 3 χρόνια θα μπορεί, χωρίς εξετάσεις, να γίνεται Ταξίαρχος όπου θα μπορεί είτε να αποστρατεύεται είτε να παραμένει στο βαθμό για 2 χρόνια χωρίς προαγωγή. Σε περίπτωση που προαχθεί γίνεται Υποστράτηγος και για 2 χρόνια παραμένει στο βαθμό αυτό μέχρι είτε να αποστρατευτεί είτε να προαχθεί. Αν προαχθεί γίνεται Αντιστράτηγος για 1 χρόνο και είτε αποστρατεύεται είτε προάγεται σε Αρχηγό. Πρόκειται για μία καινοτόμα άποψη , η οποία εστιάζει στη δια βίου εκπαίδευση, στην ισότητα των ευκαιριών και στο αξιόμαχο της Ελληνικής Αστυνομίας. Αυτό θα μπορούσε να ισχύει μόνο για τα σώματα ασφαλείας και όχι για τις ένοπλες δυνάμεις, διότι η Αστυνομία, Πυροσβεστική και το Λιμενικό είναι πολιτικά σώματα και όχι στρατιωτικά. Πιο συγκεκριμένα αφορά την Ελληνική Αστυνομία , καθώς είναι το μόνο Σώμα που έρχεται σε συνεχή επαφή με τους πολίτες.
      Όλα τα παραπάνω αφορούν την εξέλιξη των αστυνομικών με βάση τα έως τώρα δεδομένα(www.astynomia.gr).Οι απόψεις είναι πολλές και αντικρουόμενες, ωστόσο αυτό που προέχει είναι η ασφάλεια των πολιτών η οποία θα έρθει μέσα από μία αποτελεσματική Αστυνομία.

Κορώσης Γεώργιος
Career Coach

Η δύναμη της κλίμακας

   

      Η αυτοεκτίμηση των ανθρώπων παίζει σημαντικό, αν όχι πρωταγωνιστικό, ρόλο, στην επαγγελματική τους εξέλιξη. Οι άνθρωποι που έρχονται για επαγγελματική συμβουλευτική ισχυρίζονται συχνά πως δεν γνωρίζουν τον εαυτό τους ή τον γνωρίζουν, αλλά έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση.
     Οι άνθρωποι με χαμηλή αυτοεκτίμηση παρουσιάζουν αισθήματα ντροπής, εσωστρέφειας και απομόνωσης, πράγμα το οποίο γίνεται φανερό στις πρώτες συνεδρίες με τον επαγγελματικό σύμβουλο. « Μην ντρέπεσαι όταν σε βοηθούν, διότι πρέπει να εκτελέσεις το καθήκον όπως ο στρατιώτης που αγωνίζεται στα τείχη. Πού είναι το παράξενο, εάν εσύ μεν, επειδή χωλαίνεις, δεν μπορείς να ανέβεις μόνος σου στις επάλξεις του τείχους, μπορείς όμως να πετύχεις αυτό με τη βοήθεια κάποιου άλλου;», έλεγε ο Μάρκος Αυρήλιος.
     Ο ρόλος του επαγγελματικού συμβούλου είναι να βοηθήσει τον πελάτη να κατανοήσει τη θέση του, να εστιάσει στις δυνατότητές του, να ξεφύγει από το γενικό και να επικεντρωθεί στο ειδικό και ασφαλώς να του παρέχει αυτονομία για την επαγγελματική του εξέλιξη, όπως ο ίδιος την επιθυμεί. Μία μέθοδος για να καταφέρει ο πελάτης τα προηγούμενα είναι η δημιουργία μίας κλίμακας από το 1 έως το 10, όπου το 10 θα σημαίνει π.χ ότι ξέρω απόλυτα τι θέλω ή ξέρω πολύ καλά ποιος είμαι ή είμαι πολύ αποφασισμένος. Στο αντίθετο άκρο θα βρίσκεται το 1 όπου θα σημαίνει π.χ δεν ξέρω τι θέλω ή δεν ξέρω ποιος είμαι ή δεν μπορώ να αποφασίσω με τίποτα. Στόχος του συμβούλου είναι ο πελάτης να γνωρίσει τον εαυτό του (Σαυτόν ίσθι, Γνώρισε τον εαυτό σου).
     Τέλος, σύμφωνα με τον Μάρκο Αυρήλιο, τα γνωρίσματα της λογικής ψυχής είναι να βλέπει τον εαυτό της, να τον εξετάζει, να τον κάνει όπως θέλει, να απολαμβάνει τον καρπό που παράγει και να πραγματοποιεί το δικό της σκοπό.

Κορώσης Γεώργιος
Career Coach

Ηγεσία μέσω της συναισθηματικής νοημοσύνης

     Τις τελευταίες δεκαετίες ο ρόλος της ηγεσίας έχει εξελιχθεί από κάτι μονότονο σε κάτι περισσότερο σύνθετο. Άλλωστε δεν είναι λίγες οι εταιρείες που έχουν καταργήσει τις διαχωριστικές γραμμές διευθυντών – υπαλλήλων ακόμη και στην Ελλάδα. Τι είναι όμως αυτό που πραγματικά άλλαξε; Η απάντηση είναι ο ίδιος ο άνθρωπος και οι ανάγκες του, όμως και αυτό δεν είναι απόλυτο όπως θα εξηγήσω στο τέλος του κειμένου.
    

Πριν από αρκετά χρόνια χαρακτηριστικό της ηγεσίας ήταν ο δείκτης νοημοσύνης, τα τελευταία όμως χρόνια αυτό άλλαξε και σημαντική παράμετρος για μία ικανή ηγεσία θεωρείται η συναισθηματική νοημοσύνη.Συναισθηματική νοημοσύνη σημαίνει να μπορείς να μπεις στη θέση του άλλου και να δεις με τα δικά του μάτια τον κόσμο, να κατανοήσεις τη συμπεριφορά και τη σκέψη του και έπειτα να επιστρέψεις στον εαυτό σου. Τη δυνατότητα αυτή μπορείς να την αποκτήσεις από την εμπειρία σου, την καθημερινή αντιμετώπιση προσωπικών και επαγγελματικών προβλημάτων. Άλλωστε τι άλλο θα μπορούσε να είναι η εμπειρία παρά το σύνολο δεξιοτήτων όπως η θετική αυτοεικόνα, κατανόηση και έλεγχος συναισθημάτων, ανάπτυξη διαπροσωπικών σχέσεων, ενσυναίσθηση και διαχείριση καταστάσεων. Ο άνθρωπος που παρουσιάζει το σύνολο των δεξιοτήτων αυτών, δείχνει ένα άτομο ώριμο και ισορροπημένο.
     Ο ηγέτης που παρουσιάζει υψηλό δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης, μπορεί με έναν πιο απλό και παιδαγωγικό τρόπο να ενεργοποιήσει το ανθρώπινο δυναμικό του. Η εξέλιξή τους, η οποία επιτυγχάνεται μέσω της αυτογνωσίας, αποτελεί βασικό σκοπό του ηγέτη. Ο ηγέτης ενθαρρύνει το διάλογο, ακούει με προσοχή  χωρίς να διακόπτει, εμπνέει και προσπαθεί να κερδίσει το σεβασμό.Από την άλλη μεριά το ανθρώπινο δυναμικό, οι εκπαιδευόμενοι, οι φοιτητές, οι μαθητές, αναγνωρίζουν τις δυνατότητές τους, μπορούν να ελέγξουν τις παρορμήσεις και το άγχος. Ακόμη αυξάνουν το δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης, διαχειρίζονται προβληματικές καταστάσεις και αναλαμβάνουν την ευθύνη των ενεργειών τους.
     Από τα παραπάνω γίνεται αντιληπτό πως η ικανή ηγεσία δεν απαιτεί μόνο υψηλό δείκτη νοημοσύνης, αλλά και υψηλό δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης. Είναι όμως αυτό κάτι καινούργιο, κάτι το οποίο πηγάζει από τις σύγχρονες ανάγκες του ανθρώπου;
     Ένας από τους μεγαλύτερους ηγέτες του κόσμου, αν όχι ο μεγαλύτερος, ο Αλέξανδρος του Φιλίππου διέθετε υψηλό δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης. Ο ίδιος γνώριζε τα ονόματα των στρατιωτών του, τα ανδραγαθήματά τους και τις οικογένειές τους. Μετά από κάθε μάχη επισκεπτόταν τα ιατρεία και παρείχε ιατρική φροντίδα στους στρατιώτες, καθώς ο ίδιος είχε γνώσεις ιατρικής. Ο Αλέξανδρος δεν ήταν ένας απλός ηγέτης, αλλά ο Μέγας Ηγέτης!

Κορώσης Γεώργιος
Career Coach

Ηγεσία και διαχείριση ομάδας

    

Μία ομάδα ανθρώπων σε εργασιακό, φοιτητικό, μαθητικό, εκπαιδευτικό περιβάλλον λειτουργεί σαν ζωντανός οργανισμός, ο οποίος εξελίσσεται διαρκώς. Τα μέλη της ομάδας έχουν τα δικά τους ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, σκέψεις, απόψεις, συναισθήματα, εμπειρίες, τα οποία μεταφέρονται στην ομάδα. Από την άλλη μεριά ο ηγέτης( υπεύθυνος ανθρώπινου δυναμικού, καθηγητής, εκπαιδευτής, δάσκαλος) έχει και αυτός τις δικές του προσωπικές και επαγγελματικές εμπειρίες.
     Πώς θα μπορέσουν όλοι αυτοί οι διαφορετικοί χαρακτήρες να αποκτήσουν συνοχή; Αρχικά θεωρείται απαραίτητο να είναι  ξεκάθαρος ο σκοπός της ομάδας, ενώ σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να συζητηθεί και να επαναπροσδιοριστεί. Δεν είναι όμως μόνο ο σκοπός, είναι και οι αξίες της ομάδας, οι οποίες διαμορφώνουν τον τρόπο σκέψης της ομάδας, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν και αντίθετες απόψεις. Κατά συνέπεια η συνοχή είναι αποτέλεσμα του συνδυασμού «σκοποί- αξίες», μέσω των οποίων επιτυγχάνεται η παραγωγική και δημιουργική εργασία, όπου σημαντικό ρόλο έχει ο ηγέτης.
     Ο ηγέτης οφείλει να έχει επίγνωση των ανθρώπινων συμπεριφορών, αλλά και του ρόλου που τα μέλη της ομάδας υιοθετούν, για τους δικούς λόγους. Ο ηγέτης αποδέχεται και συνεργάζεται με όλη την ομάδα χωρίς να κάνει διακρίσεις. Μέσω του διαλεκτικού τρόπου επιτυγχάνει την αναγνώρισή του ως «αυθεντία» και όχι μέσω της επιβολής του. Η σχέση είναι συνεργατική, αλλά και διακριτή, πράγμα το οποίο επιζητούν και τα μέλη της ομάδας.
     Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αναπόφευκτες είναι και οι συγκρούσεις, όχι  όμως απευκταίες, καθώς έτσι επιτυγχάνεται η εξέλιξη και τελικά η συνοχή της ομάδας.  Αν μία σύγκρουση δεν αντιμετωπιστεί καίρια τότε μπορεί να αποτύχει η ομάδα. Ο ηγέτης μπορεί να δημιουργήσει μικρές ομάδες/ υποομάδες όπου θα τους δώσει τη δυνατότητα να εκφράσουν ελεύθερα τις απόψεις τους, τις σκέψεις, τους στόχους τους, τις προσδοκίες τους, τα συναισθήματά τους. Ασφαλώς κρίνεται απαραίτητο να πάρουν θέση για την κρίση, καθώς έτσι θα αντιμετωπίσουν ομαδικά το πρόβλημα, θα αναλάβουν ευθύνες, θα αποκτήσουν συνοχή.
     Συνοψίζοντας, ο ρόλος του ηγέτη είναι σύνθετος και ιδιαίτερος, όμως, εάν δεν αντιμετωπίσει την ομάδα του με ανθρωπιστικά κριτήρια, κινδυνεύει να απορριφθεί πριν ακόμη συνεργαστεί μαζί τους.

Κορώσης Γεώργιος
 Career Coach

Μία μικρή αλλαγή φέρνει μία μεγαλύτερη

     Το ερώτημα που πρέπει να απασχολεί πάντα έναν κυβερνήτη κράτους είναι «Τι πολίτες θέλω και κατά συνέπεια τι κράτος θέλω;». Αν η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι «θέλω ένα κράτος το οποίο θα μοιάζει με τα αναπτυγμένα κράτη» τότε οφείλει να εργαστεί σκληρά για να το πετύχει.
    Οι Έλληνες από αρχαιοτάτων χρόνων υπήρξαν φιλελεύθεροι όσον αφορά το εμπόριο και την επιχειρηματικότητα. Αυτός ο φιλελευθερισμός τους ίσως είναι η δεύτερη σημαντική αιτία την παρακμής των κλασικών χρόνων, η άλλη είναι η μεγάλη μας ασθένεια, ο εμφύλιος( πελοποννησιακός πόλεμος ). Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια του πελοποννησιακού πολέμου πολλοί Έλληνες μετανάστευσαν όχι για να εργαστούν σε κάποια αναπτυγμένη χώρα της εποχής, αλλά για να δημιουργήσουν τις δικές τους αποικίες.
    Πώς γίνεται όμως ένας τόσο οικονομικά φιλελεύθερος λαός να έχει μετατραπεί σε έναν τόσο οικονομικά συντηρητικό λαό; Ασφαλώς οι απαντήσεις μπορεί να είναι πολλές και διαφορετικές, όμως, όπως λέει και ο λαός το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Όταν λέμε κεφάλι ασφαλώς εννοούμε τις φιλελεύθερες κυβερνήσεις, αυτές ήταν υπεύθυνες να πείσουν το λαό πως μέσω των δικών τους ιδεών ( π.χ ανάπτυξη επιχειρηματικότητας, ενίσχυση της ιδιωτικής οικονομίας) μπορούσαν να αλλάξουν τη ζωή τους, αλλά και το κράτος. Ξέρετε, δεν ήταν δύσκολο, απλά δεν υπήρχε θέληση, ήταν λες και τα χρόνια πριν την κρίση ήμασταν στη χώρα των λωτοφάγων…
    Πιστέψτε με, ο συντηρητισμός και ο φιλελευθερισμός δεν συγκρούονται σήμερα για πρώτη φορά. Οι αρχαίοι Αθηναίοι ήταν οι πρώτοι που ξεπέρασαν αυτή τη διαμάχη, όταν ο Θεμιστοκλής ως οραματιστής πρότεινε η Αθήνα να ξεκολλήσει από την αγροτική οικονομία και να βάλει λεφτά (δηλαδή ο λαός) για τη δημιουργία ισχυρού στόλου, βρήκε απέναντί του τη συντηρητική παράταξη της Αθήνας, όχι όμως μία τυχαία παράταξη, αλλά τον ίδιο τον Αριστείδη, ο οποίος επιθυμούσε την αγροτική οικονομία και όχι την πολυέξοδη πολιτική του Θεμιστοκλή που θα έπνιγε οικονομικά τους Αθηναίους. Τελικά στο Θεμιστοκλή οφείλουμε πολλά περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε…
    Σήμερα είναι απαραίτητο να εστιάσουμε στο εκπαιδευτικό μας σύστημα και πιο συγκεκριμένα στο ωρολόγιο πρόγραμμα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Αν εξετάσουμε το πρόγραμμα σπουδών και στις τρεις τάξεις του γυμνασίου θα δούμε ότι μαθήματα σχετικά με την επιχειρηματικότητα απουσιάζουν. Στην Α΄ γυμνασίου εμφανίζεται το μάθημα Οικιακή Οικονομία ενώ στις άλλες δύο τάξεις είτε απουσιάζει είτε φαίνεται ως επιλογής.  Ασφαλώς το μάθημα αυτό όπως και άλλα δεν εξετάζονται στο τέλος, με το «φόβο να μην κουραστούν τα παιδιά». Εξετάζοντας τώρα το ωρολόγιο πρόγραμμα του λυκείου θα διαπιστώσουμε πως και στις τρεις τάξεις του Λυκείου απουσιάζουν τα οικονομικά μαθήματα ή γενικότερα μαθήματα που σχετίζονται με την επιχειρηματικότητα. Υπάρχουν μόνο ως επιλογή κατεύθυνσης στη Γ’ Λυκείου, δηλαδή για ένα μικρό αριθμό μαθητών οι οποίοι καλούνται στη Γ΄ Λυκείου να κατανοήσουν τέτοιου είδους μαθήματα.
     Αυτό που προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση είναι οι πολλές ώρες μαθημάτων σχετικά με την Κοινωνιολογία, αναλυτικότερα στην Α΄ Λυκείου Πολιτική Παιδεία τρεις ώρες, στη Β΄ Λυκείου Πολίτης και Δημοκρατία δύο ώρες και Βασικές Αρχές Κοινωνικών Επιστημών δύο ώρες( κατεύθυνση), τέλος στη Γ΄ Λυκείου μόνο στην κατεύθυνση εφτά ώρες Κοινωνιολογία. Η επιστήμη της Κοινωνιολογίας είναι μία πολύ σοβαρή επιστήμη, αναρωτιέμαι όμως αν χρειάζεται τόση Κοινωνιολογία. Μαθαίνουμε στα παιδιά μας τα δικαιώματά τους μέσω της κοινωνιολογίας, αλλά ταυτόχρονα τους στερούμε τη δυνατότητα του θάρρους μέσω του ρίσκου και έτσι στερούμε και την ανάπτυξη της χώρας από άξιους και ικανούς επιχειρηματίες. Δεν είναι απαραίτητο να γίνουμε όλοι επιχειρηματίες, αλλά να μπορούμε να σκεφτόμαστε σαν επιχειρηματίες.
    Καταλήγοντας, χρήσιμο και αναγκαίο θα ήταν να υπάρχουν μαθήματα επιχειρηματικότητας σε όλες τις τάξεις της δευτεροβάθμιας, τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά και ασφαλώς να εξετάζονται στο τέλος. Μόνο στη Γ΄ Λυκείου να υπάρχει η διάκριση για το αν κάποιος θέλει να δώσει τα μαθήματα αυτά πανελλαδικώς ή όχι. Σίγουρα αυτή η μικρή αλλαγή στο ωρολόγιο πρόγραμμα Γυμνασίου- Λυκείου θα φέρει μία μεγαλύτερη αλλαγή.  Στο ερώτημα, λοιπόν, που καλούμαστε να απαντήσουμε όλοι μας είναι «Τι κράτος θέλουμε;».

Κορώσης Γεώργιος
Career Coach